Hikaye Atölyesi / Öykü Denemeleri

Gecenin kör karanlığında caddede ürkek bir kedi gibi yürüyordu. Evinde bekleyen üç yavrusunu düşünmek bile içini ısıtmaya yetmedi. Yalnız bir kadın olmak ve çocukları için gece yarılarına kadar çalışmak ne zordu. Uzun bir gölgenin cılız sokak lambasının altında beklediğini gördü. Yüreği korkuyla titredi. Gölgeye yaklaştığında başını kaldırıpta bakamadı. Yorgun musun diye inleyen kalın bir sesle cadde sanki inledi. Bu sesle birlikte yüreğini bir ferahlık kapladı. Emekli Hakim Osman Bey'i uyku tutmamış ve sokağa çıkmıştı. Osman Bey, bu saatte sokakta ne aradığını sordu, ses vermedi kadın, çocukları için çalıştığını söyleyemedi. Ama tekrar sordu Osman Bey, söyledi kadın işten eve dönmekte olduğunu ve hemen ardından Osman Bey bugün o hayırsız kocasını yine o kadınla gördüğünü söyledi. Kadın dinlemeden yoluna devam ediyordu. Osman Bey koştu arkasından kadının, kolundan tuttu ve onlar sadece senin çocukların değil, onlar o adamında çocukları ihtiyaçlarını o adamda karşılamalı, karşılamıyorsa boşan kurtul dedi. Boşanma işlemlerinde ona yardım edeceğini ve o adamdan da kolayca kurtulabileceğini söyledi. Kadın ne diyeceğini bilmiyordu. Karar veremedi, konuşmaya sabah devam edelim dedi ve yürümeye devam etti. Evden içeri girdi, etrafına bakındı, ses yoktu. Çocuklarına baktı ve uyuduklarını gördü. Sobaya baktı ve soba sönmek üzereydi ama atacak odunda yoktu, idareli kullanmalıydı yakacaklarını, belki de onları daha soğuk günler bekliyordu. Çocukların üzerine birer battaniye daha örttü, kendine de bir battaniye aldı ve kanepenin köşesine kıvrıldı. Uzun uzun düşündü, belki de onu yarın daha yorucu bir gün bekliyordu. Sabah oldu, çocuklar uyandılar, okula gitmek için hazırlandılar ve annelerinin yanağına birer buse kondurup evden çıktılar. Saat 8’e geliyordu. Kadın tavandan yüzüne damlayan bir yağmur damlasıyla uyandı. Çocukların gittiğini fark etti. Evi toparladı, biraz atıştırıp düştü yine yollara. Bir parkta oturdu, düşündü ve Osman Bey’e gitmeye karar verdi. Osman Bey’in evine çok yaklaşmıştı ve yolda Osman Bey’i gördü. Osman Bey kadına kararını sordu. Kadın boşanmak istemiyordu ama söyleyemedi. Bilmiyorum dedi. Osman Bey kararın belli olunca beni ara dedi ve numarasını verdi. Kadının onca derdinin arasında boşanma çıkmıştı şimdide. Saate baktı ve işe gitmek için erken olduğunu fark etti. Eve gitmeye karar verdi, evin bahçesinden içeri girdi ve kapıda kocasının ayakkabılarını gördü. İçeri girdi kocası ağlıyordu. Kadın mutfağa gitti, kocası onu yanına çağırdı. Kadın korkuyordu ama adamın yanına gitti. Adam kadına yalvarmaya başladı. Şimdiye kadar yaptıkları için kadından af diliyordu. Kadın sadece dinliyordu, çocuklar geldiler ve odaya girdiler, onlarda kadından babalarını affetmesini istiyorlardı. Adam yastığın arkasından bir gül çıkardı, kadına uzattı ve eski günlerimize tekrar dönelim dedi. Kadın peki dedi ve sarıldı kocasına.
Kocasıyla birlikte dışarı çıktı kadın. Adam iş aramaya çıktığını söyledi ve kadına artık çalışmanı istemiyorum dedi. Kadın, adam iş bulana kadar çalışmaya devam etti. Adam birkaç gün sonra iş buldu, geliri pek iyi sayılmazdı ama geçiniyorlardı işte. Kadın artık çocuklarıyla daha çok ilgileniyordu. Eski yaşamlarına dönmüşlerdi yeniden.
Hepsi çok mutluydu,
Çünkü hayat onlar için yeniden canlanmıştı…

Betül Erol
And. 10/D 500