Hikaye Atölyesi / Öykü denemeleri: ANNE VE OĞUL
Gecenin kör karanlığında ürkek bir kedi gibi caddelere sinerek yürüyordu.Üç çocuğuna bakmak zorunda olan bir kadın için bayağı geç bir vakitti bu ve takip edildiğinin fakın daydı.Bir taraftan terliyor öbür taraftan adımlarını hızlandırmaya çalışıyordu, ama nafile...Ayaklarında güç kesilmişti sanki evler üzerine üzerine geliyordu işte o an cılız sokak lambasının altında uzunca bir gölgeyi fark etti. Yüreğinin yerinden fırlayacak gibi çarptığını fark etmedi bile.
Çok korkmuştu.Alnından soğuk terler akarken aklından onlarca şey geçti ''umarım bana yardım edebilecek birisidir,hayır ya takip edenlerden biri ise ya bana zarar vermek istiyorsa , çocuklarım...O anda karşısındakinin komşuları olduğunu fark etti.Çocuk karşısındaki kadının yorgun ve korku dolu bakışlarından bir şeyler olduğunu anladı.Ne oldu acaba kötü gözüküyor başına bir şey mi geldi acaba etrafta kimse gözükmüyor ama dur bakalım. "Ne oldu teyzeciğim."Hiç, hiçbir şey."Birlikte yürüyüp evlerine girdiler.Kadın hala tedirgindi ama komşularını oğlunu görmesi iyi olmuştu onu takip edenlerin yanında birini görünce gittiğini düşündü.Çocukları annelerini görünce çok mutlu oldular gidip sarılıp, öptüler. Çoğu çocuk kendisine çikolata alınmadığı için üzülen çocuktur ama bunlar anneleri geldiği için mutlu olan çocuklardı.Kadın çok şanslı bir anneyim herkes böyle çocukları olsun ister dedi içinden.Kadın o anda yaşadığı olaylardan veya hissettiği duygulardan dolayı gözlerinden iki damla yaş yanaklarına döküldü.Çocuklarım için güçlü olmalıyım diye düşündü ve toparlanmaya çalıştı.Çocukları bunu fark etti ve ne olduğunu sordular.Kadın yine hiç, hiç bir şey olmadı cevabını verdi.Küçük çocukların yatma vakti gelmişti onlar uyuyunca büyük oğlu annesiyle bir şeyler konuşmak istediğini söyledi.
Çocuk;nereden başlasam aslında birkaç kez provasını yaptım ama hadi hadi hatırla diye kendini zorladı.Sonunda hazırdı."Anne ben senin bu halinden hiç memnun değilim, gece yarılarında eve dönmenden de çok rahatsız oluyorum".Annesi oğlunun ne söyleyeceğini anladı ve hemen sözünü kesti ."Bende seni tam bu yüzden okutuyorum oğlum,benim gibi rezil olma,çocuklarını aç bırakma diye.İkisinin de gözleri doldu.Oğlu tekrar sözüne başladı."Bizim aç kaldığımız falan yok anne.Ben sadece senin çalışmandan razı değilim okulu bırakıp ben çalışayım izin ver." "Hayır hayır kesinlikle olmaz şimdi sen beni merak ediyorsun o zaman da ben seni merak ederim derken çalışmaktan yıpranmış elleriyle yüzündeki yaşları sildi.sen bu evin çocuğusun çocukluğunu bil bende annesi bırak da görevimi yapayım beni bu kadar aciz görme derken aklından, o çok akıllı bir çocuk çokta zeki nasıl olur da böyle düşünür bilmiyorum yoksa mahsus mu yapıyor diye geçirirken odadan çıkıp gitti.Bu konu bir daha açılmayacaktı çünkü oğlu da biliyordu okursa ailesine daha iyi daha çok yardımcı olacağının farkındaydı.Annesinin bu sözleri üzerine sadece çalıştı.Annesi onun doktor olmasını istiyordu onunda amacı buydu en büyük hayali ise doktor olup babasını iyileştirmek.
Ayşenur BAYSAL
10\B 555
Gecenin kör karanlığında ürkek bir kedi gibi caddelere sinerek yürüyordu.Üç çocuğuna bakmak zorunda olan bir kadın için bayağı geç bir vakitti bu ve takip edildiğinin fakın daydı.Bir taraftan terliyor öbür taraftan adımlarını hızlandırmaya çalışıyordu, ama nafile...Ayaklarında güç kesilmişti sanki evler üzerine üzerine geliyordu işte o an cılız sokak lambasının altında uzunca bir gölgeyi fark etti. Yüreğinin yerinden fırlayacak gibi çarptığını fark etmedi bile.
Çok korkmuştu.Alnından soğuk terler akarken aklından onlarca şey geçti ''umarım bana yardım edebilecek birisidir,hayır ya takip edenlerden biri ise ya bana zarar vermek istiyorsa , çocuklarım...O anda karşısındakinin komşuları olduğunu fark etti.Çocuk karşısındaki kadının yorgun ve korku dolu bakışlarından bir şeyler olduğunu anladı.Ne oldu acaba kötü gözüküyor başına bir şey mi geldi acaba etrafta kimse gözükmüyor ama dur bakalım. "Ne oldu teyzeciğim."Hiç, hiçbir şey."Birlikte yürüyüp evlerine girdiler.Kadın hala tedirgindi ama komşularını oğlunu görmesi iyi olmuştu onu takip edenlerin yanında birini görünce gittiğini düşündü.Çocukları annelerini görünce çok mutlu oldular gidip sarılıp, öptüler. Çoğu çocuk kendisine çikolata alınmadığı için üzülen çocuktur ama bunlar anneleri geldiği için mutlu olan çocuklardı.Kadın çok şanslı bir anneyim herkes böyle çocukları olsun ister dedi içinden.Kadın o anda yaşadığı olaylardan veya hissettiği duygulardan dolayı gözlerinden iki damla yaş yanaklarına döküldü.Çocuklarım için güçlü olmalıyım diye düşündü ve toparlanmaya çalıştı.Çocukları bunu fark etti ve ne olduğunu sordular.Kadın yine hiç, hiç bir şey olmadı cevabını verdi.Küçük çocukların yatma vakti gelmişti onlar uyuyunca büyük oğlu annesiyle bir şeyler konuşmak istediğini söyledi.
Çocuk;nereden başlasam aslında birkaç kez provasını yaptım ama hadi hadi hatırla diye kendini zorladı.Sonunda hazırdı."Anne ben senin bu halinden hiç memnun değilim, gece yarılarında eve dönmenden de çok rahatsız oluyorum".Annesi oğlunun ne söyleyeceğini anladı ve hemen sözünü kesti ."Bende seni tam bu yüzden okutuyorum oğlum,benim gibi rezil olma,çocuklarını aç bırakma diye.İkisinin de gözleri doldu.Oğlu tekrar sözüne başladı."Bizim aç kaldığımız falan yok anne.Ben sadece senin çalışmandan razı değilim okulu bırakıp ben çalışayım izin ver." "Hayır hayır kesinlikle olmaz şimdi sen beni merak ediyorsun o zaman da ben seni merak ederim derken çalışmaktan yıpranmış elleriyle yüzündeki yaşları sildi.sen bu evin çocuğusun çocukluğunu bil bende annesi bırak da görevimi yapayım beni bu kadar aciz görme derken aklından, o çok akıllı bir çocuk çokta zeki nasıl olur da böyle düşünür bilmiyorum yoksa mahsus mu yapıyor diye geçirirken odadan çıkıp gitti.Bu konu bir daha açılmayacaktı çünkü oğlu da biliyordu okursa ailesine daha iyi daha çok yardımcı olacağının farkındaydı.Annesinin bu sözleri üzerine sadece çalıştı.Annesi onun doktor olmasını istiyordu onunda amacı buydu en büyük hayali ise doktor olup babasını iyileştirmek.
Ayşenur BAYSAL
10\B 555
Yorumlar
Yorum Gönder